آفَرینگان رَپیثوین
آفَرینگان رَپیثوین: نام چهارمین آفرینگان مهم و مشهور زرتشتیان است که هنگام نیمروز و در آغاز و انجام تابستان بزرگ (به
آفَرینگان رَپیثوین: نام چهارمین آفرینگان مهم و مشهور زرتشتیان است که هنگام نیمروز و در آغاز و انجام تابستان بزرگ (به
آفَرینگان دَهمان: در اوستا (دَهْمَ) به معنی نیک و پاک است و آفرینگان دَهمان (که «دَهْم آفْریتی» و «دَهمان آفَرین» نیز
آشتی: در اوستا «آخْشتی» و در پهلوی «آشْت» و «آشْتیه» (آشتی و سازگاری و صلح) نام ایزد آشتی است که در
آفَرینگان: نام دسته‌‌ای از نیایش‌های زرتشتیان است که در درازای سال در جشنها و هنگام‌های گوناگون می‌خوانند. از آن میان چهار
آسْنَتَر: (در پهلوی آسنَتار) عنوان ششمین تن از پیشوایان (موبدان) برگزارکننده‌ی «یَزِشْنَ» بود و کار شستن ظرف‌ها و افزارها و پالودن
آسمان: در اوستا و سنسکریت و پارسی باستان «اَسمَنْ» و «اَسَنْ» به معنی سنگ است و چون سپهر را به‌سان سنگ
آسکِلپیوس: (= اَسکولاپ) در اساطیر یونان و رم قهرمان و خدای پزشکی (قرینه‌ی «ثْریتَ» در اساطیر ایرانی) است. (وند. فر. ۲۰،
آرْمَیتی: (= اَرْمَیتی) یکی از فروزه‌‌های «مزدا اهوره» است که در گاهان خویشکاری مهمی دارد و در اوستای نو در ترکیب
آرش: نام تیرانداز بلندآوازه‌ی ایرانی است که در روزگار منوچهرشاه با پرتاب تیری از یکی از بلندی‌های البرز به‌سوی کوهی در
آراسْتی: بنا به سنت زرتشتیان و نوشته‌ی بندهشن، نام عموی زرتشت و پدر «مَیذیویی ماونگْهَه» (مَدیوماه)، نخستین گرونده به دین مزداپرستی،