آذر: (= آتش) ایزد نگاهبان آتش و یکی از بزرگ‌ترین ایزدان دین مزداپرستی است. در اوستا آتَر و آتَرش و در
آدیتْیَه: در «ریگ‌‌ودا» نام گروهی از مِهین‌ایزدان (همانند امشاسپندان در اوستا) است که اَریَمَن (= اَیریَمَن در اوستا) یکی از آن‌هاست.
آدَرَنَ: نام کوهی است در شمار نام‌های کوه‌های دو هزار و دویست و چهل و چهارگانه‌ی روی زمین که در زامیادیشت
آدا: به معنی پاداش مینُویِ نیکوکاران و پادافره‌ی گناهکاران، هر دو، بارها در گاهان و اوستای نو به کار رفته است.
آتش بهرام نیایش: پنجمین نیایش از پنج نیایش خرده‌اوستاست که ۲۰ بند دارد. این نیایش را در هر پنج‌گاه شبانروز، موبدان
آتش بهرام: (در پهلوی آتخشی وَهْرامان یا آتَخشی وَرْهران) بزرگ‌ترین و مقدس‌‌ترین آتش و آتشکده است. (فپ.) وَرْهران/ وَهران آتخش برترین آتش
آتَروَخش: عنوان سومین تن از هشت موبد برگزارکننده‌ی «یَزِشْنَ» است. نگاهداری آتش به این موبد واگذار می‌شد و او از سوی
آتُربان: (در اوستا آثْرَوَن یا آثَئوروَن و در پهلوی آسرَوَن یا آسرون) به معنی نگاهبان آتش، عنوان پیشوایان دینی یا موبدان
